Central nuclear de Karachi

A central nuclear de Karachi, en Paquistán, é un importante proxecto enerxético de cooperación entre China e Paquistán, e tamén é o primeiro proxecto no estranxeiro que emprega a tecnoloxía de enerxía nuclear de terceira xeración desenvolvida de forma independente por China, "Hualong One". A central está situada ao longo da costa do mar Arábigo, preto de Karachi, Paquistán, e é un dos logros históricos do Corredor Económico China-Paquistán e da Iniciativa do Cinto e a Ruta.

A central nuclear de Karachi inclúe dúas unidades, K-2 e K-3, cada unha cunha capacidade instalada de 1,1 millóns de quilovatios, que empregan a tecnoloxía "Hualong One", coñecida pola súa alta seguridade e rendemento económico. A tecnoloxía presenta un deseño de 177 núcleos e múltiples sistemas de seguridade pasiva, capaces de soportar situacións extremas como terremotos, inundacións e colisións de aeronaves, o que lle valeu a reputación de "tarxeta de visita nacional" no campo da enerxía nuclear.

A construción da central nuclear de Karachi tivo un profundo impacto na estrutura enerxética e no desenvolvemento económico de Paquistán. Durante o proceso de construción, os construtores chineses superaron múltiples desafíos, como as altas temperaturas e a pandemia, demostrando unha forza técnica e un espírito de cooperación excepcionais. O funcionamento exitoso da central nuclear de Karachi non só aliviou a escaseza de enerxía de Paquistán, senón que tamén estableceu un modelo para unha profunda cooperación entre China e Paquistán no sector enerxético, fortalecendo aínda máis a amizade entre os dous países.

En conclusión, a central nuclear de Karachi non só é un fito na cooperación entre China e Paquistán, senón tamén un símbolo significativo da chegada da tecnoloxía nuclear chinesa ao mundo. Contribúe coa sabedoría e as solucións chinesas á transformación enerxética global e á loita contra o cambio climático.